Ludzi z miasta cechuje megalomania. Ogromne świątynie, wieże i minarety tnące niebo, ściany dzielące wiernych od słońca. Piękno zgromadzone wewnątrz przytłacza polichromią na ścianach katedr i mozaiką kolorów na dywanach w meczetach.

Na pustyni wystarczy kawałek płaskiej ziemi, kamienie w rzędzie wyznaczą granicę skupienia, to jedyna bariera. Na wschodzie wyraźnie zaznaczony kształt nawy, na tyle duży, by zmieścił się w niej klęczący imam. Wewnątrz podłużny rząd otoczaków oddzieli miejsce dla kobiet i dzieci od mężczyzn. A wokół płaskowyż ciągnący się aż poza horyzont, nad głową błękit nieba i nic więcej nie potrzeba.

Prostota, symbioza współistnienia 

©Ernest Jezionek. All rights reserved.