Ludzi z miasta cechuje megalomania. Ogromne świątynie, wieże i minarety tnące niebo, ściany dzielące wiernych od słońca. Piękno zgromadzone wewnątrz przytłacza polichromią na ścianach katedr i mozaiką kolorów na dywanach

Trzeba zdjąć sandały i na boso wejść na rozgrzaną skałę. Pod stopami wyczujesz ryty tysiącletnich opowieści. Jest krowa wystrojona w tatuaże i rozpędzony byk. Żyrafa przypatruje się twoim powolnym ruchom,

Próżno szukać strzelistych wież świątyń rozpruwających błękit nieba. Brak wapiennych murów, ceglanych łuków nad głową. Wystarczy obrys z kamieni i ten jeden większy po środku, co wyznaczy kierunek. Tam skierujesz

Człowiek skazany jest na przytomność (M. Heidegger). Kiedy tyle kilometrów do przejścia wewnątrz z myślami, najlepiej zrobić to wędrując pustynią. Przed siebie, w siebie, obok.

Gdy trzymam w dłoniach nowo kupioną rzecz i wiem, że zjawia się tu tylko. po to, by zastąpić inną. Oczami wyobraźni widzę jej ostatnie chwile, gdy za jakiś czas wylądują